Pierwsze miniaturowe naczynia do zabawy powstawały prawdopodobnie już w starożytności. Wykonywano je wówczas – podobnie jak w średniowieczu – z gliny. Nieco później pojawiły się zabawkowe wersje naczyń metalowych – cynowe, ołowiane, srebrne, miedziane i mosiężne. W XVI i XVII w. narodziło się zapotrzebowanie na maleńkie zastawy stołowe, garnki oraz przyrządy do kuchni norymberskich i domków dla lalek. Wtedy też w miniaturowych wnętrzach pojawiły się drogocenne wyroby ze szkła i porcelany. Małe garnuszki emaliowane, serwisy fajansowe i porcelanowe, a nawet sztućce, chochelki, trzepaczki, foremki do ciast itp. produkowane były często przez znane wytwórnie pełnowymiarowych wyrobów i zupełnie nie odbiegały od nich funkcjonalnością. W połowie XX w. na rynku zaczęły dominować zabawki z tworzyw sztucznych i aluminium, a do przyrządów ręcznych dołączyły urządzenia kuchenne, np. miksery. Wydając wystawny obiad czy podwieczorek dla lalek można było poczuć się jak prawdziwa, nowoczesna pani domu, a przy tym poznać zasady etykiety i nakrywania do stołu.